Q.S. Serafijn (Roosendaal en Nispen, 19 februari 1960 – Rotterdam, 1 juni 2024) was schilder, beeldhouwer en auteur. Hij studeerde van 1978 tot 1983 op de Academie voor Beeldende Vorming in Tilburg (docent tekenen/schilderen) en vervolgde zijn studie op Ateliers ‘63 in Haarlem. Sinds 1991 woonde en werkte hij in Rotterdam.

Met de overheid als opdrachtgever realiseerde hij diverse beelden in de openbare ruimte. Het meest recente voorbeeld daarvan is de iconische MANNES: een zes meter hoge, Accoya-houten èn interactieve hond voor het nieuwe NS-station te Assen. MANNES reageert op de stemmen van kinderen: als ze naar hem roepen gaat hij van plezier intens stomen. Ook bij grote passagiersstromen hult hij zich in nevel. In de straatstenen van het stationsplein rondom MANNES zijn LED’s geïnstalleerd die reageren op de bewegingen van voorbijgangers. Elke voorbijganger trekt zijn eigen LED-slijmspoor.

MANNES werd ontwikkeld en gerealiseerd in samenwerking met NIO Architecten, Doornekamp BV, ERKHO, ADIM b.v. en STEIM.

Een ander project is JOHN WAYNE op vinex-locatie ‘Het Wateringse Veld’ in Den Haag. JOHN WAYNE is een aluminium ruiterstandbeeld met een op de Filipijnen voor commerciële doeleinden in serie geproduceerd epoxy cowboy-beeld als basis. Dit cowboy-beeld onderging verschillende mutaties; John Wayne draagt een emmer over het hoofd, heeft in zijn ene hand een boeket droogbloemen, in zijn andere hand een plastic draagtas.  Het paard is geblinddoekt en er ligt een tomaat naast de ruiter. JOHN WAYNE is een ziener, het beeld een enigma. Er verscheen een novelle bij het ruiterstandbeeld getiteld ‘Het Wonder van Wateringse Veld’ die in een oplage van 7.000 exemplaren huis-aan-huis werd verspreid. De productie van JOHN WAYNE kwam tot stand met de hulp van kunstenaar Gijs Assmann.

D-TOREN (i.s.m. NOX Architecten) is een interactief kunstwerk in het centrum van Doetinchem dat de emoties van de stad en haar inwoners meet. Door het beantwoorden van vragen over geluk, liefde, haat en angst sturen de bewoners de D-TOREN aan, in die zin dat de toren ’s avonds oplicht in de kleur die correspondeert met de emotie van die dag. Rood (= liefde), geel (= angst), groen(= boosheid) en blauw (= geluk).

Van 1991 tot 1993 gaf Serafijn les op de Jan van Eyck Academie in Maastricht en van 1993 tot 1999 aan de Willem de Kooning Academy in Rotterdam (2e fase). Sinds 2007 is hij als docent verbonden aan DOGtime, de part-time opleiding van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. In 1992 won hij de Charlotte Köhler Prijs, categorie kunst. Zijn werk is in verschillende groepstentoonstellingen getoond o.a. in het Stedelijk Museum Amsterdam, Boijmans van Beuningen, Kunsthal, het Fotomuseum en onlangs solo in galerie Cokkie Snoei en Club Solo Breda. Tot 9 juni 2024 is werk van Serafijn opgenomen in de tentoonstelling ROOSEN& GUESTS in Kasteel Het Nijenhuis/DeFundatie Zwolle te Heino.