‘Waarom schrijf jij nooit over jezelf?’ werd Q.S. Serafijn (1906) meer dan eens gevraagd. Werkend als kunstenaar in de openbare ruimte vond hij zichzelf minder belangrijk dan ‘de zaak’ ofwel het werk dat, omringd door verschillende partijen, maatschappelijke emoties en belangen, zelf zijn weg moest vinden in de ambtelijke jungle van overheden en gevoeligheden.

Maar tijdens een residentie van zes maanden in Basel, het is zomer 2013, neemt Q.S. zich voor het breder perspectief die het werk in de openbare ruimte vereist terug te brengen tot een focus op klein formaat. Hij schaft waterverf, penselen en papier aan en maakt onwennig zijn eerste waterverven. Terug in Nederland stelt hij tentoon, verkoopt vier werken en huurt een atelier. Hij wordt atelierkunstenaar. Naast het maken van waterverven en tekeningen schrijft hij over zijn werk, zijn dagelijkse beslommeringen en over zichzelf.

‘De Verzamelde Baksteen van Q.S. Serafijn’ neemt je mee in de ideeënwereld van een veelzijdig kunstenaar die scherpzinnig, welluidend dan weer nauwelijks verstaanbaar, vrolijk of zwaarmoedig is.